<!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:Tahoma; panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; text-align:right; text-indent:0cm; direction:rtl; unicode-bidi:embed; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} h4 { margin-right:0cm; margin-left:0cm; text-align:center; text-indent:0cm; background:#F0F0F0; border:none; padding:0cm; font-size:12.0pt; font-family:Tahoma; font-variant:small-caps; color:#663300; font-weight:bold;} p.MsoBodyText, li.MsoBodyText, div.MsoBodyText { margin-right:0cm; margin-left:0cm; text-indent:15.0pt; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} p { margin-right:0cm; margin-left:0cm; text-indent:15.0pt; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;} div.Section1 {page:Section1;} -->
.JPG)
فصل پنجم: کربلا
امام ایستاد و خطبه ای کربلایی خواند : « اما بعد... می بینید که کار دنیا به کجا کشیده است ! جهان تغییر یافته ، منکَر روی کرده است و معروف چهره پوشانده و ازآن جز ته مانده ظرفی ، خرده نانی و یا چراگاهی کم مایه باقی نمانده است . » «زنهار ! آیا نمی بینید حق را که بدان عمل نمی شود و باطل را که ازآن نهی نمی گردد تا مؤمن به لقای خدا مشتاق شود؟ پس اگر اینچنین است ، من درمرگ جز سعادت نمی بینم و در زندگی با ظالمان جز ملالت . مردم بندگان حلقه به گوش دنیا هستند و دین جز بر زبانشان نیست؛ آن را تا آنجا پاس می دارند که معایش ایشان از قِبَل آن می رسد ، اگر نه ، چون به بلا امتحان شوند ، چه کم هستند دینداران .»
راوی
آه از رنجی که دراین گفته نهفته است !
به قلم شهید آوینی
بعد از هزار و سیصد و چهل و چند سال، هیچ از خود پرسیده ای که چرا اینان خود را « راهیان کربلا » نامیده اند، با این همه شیدایی و اشتیاق که هنوز قافلة سال شصت و یکم هجری قمری به بیابان کربلا نرسیده است.
مگر آنان سر مبارک امام عشق را بر فراز نیزه ندیده اند؟
مگر شفق را ندیده اند که چه سان در خون نشسته است؟
مگر بوی خون را نشنیده اند؟... و بر علم هایشان نوشته اند: کُلُّ اَرْضٍ کَربَلا و کُلُّ یَومٍ عاشورا!
دردودل شهید آوینی با دوکوهه
اگر بپرسی دو کوهه کجاست ، چه جوابی بدهیم ؟ بگوییم دوکوهه پادگانی است در نزدیکی اندیمشک که بسیجی ها را در خود جای می داد و بعد سکوت کنیم ؟ پس ای کاش نمی پرسیدی که دو کوهه کجاست ، چرا که جواب گفتن به این سوال بدین سادگی ها ممکن نیست . کاش تو خود در دو کوهه زیسته بودی که دیگر نیازی به این سوال نبود .
گفته اند شرف المکان بالمکین – اعتبار مکان ها به انسان هایی است که در آنها زیسته اند – و چه خوب گفته اند . دوکوهه پادگانی است در نزدیکی اندیمشک که سال های سال با شهدا زیسته است ، با بسیجی ها، و همه سرّ مطلب همین جاست. اگر شهدا نبودند و بسیجی ها ، آنچه می ماند پادگانی بود درندشت ، با زمین هایی آسفالته ، خشک و کم دار و درخت ، ساختمان هایی ، کوتاه و بلند و تیرک هایی که بر آن پرچم نصب کرده اند. اما دوکوهه سال ها با شهدا زیسته است، با بسیجی ها، و از آنها روح گرفته است ؛ روحی جاودانه.
دوکوهه مغموم است، اما اشتباه نکنید! او جنگ را دوست ندارد ، جمع با صفای بسیجی ها را دوست دارد ، جمع شهدا را ؛ آرزومند آن عرصه ای است که در آن کرامات باطنی انسان ها بروز می یابند.
یک بار دیگر، سلام دوکوهه.
<!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:Tahoma; panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; text-align:right; text-indent:0cm; direction:rtl; unicode-bidi:embed; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} h4 { margin-right:0cm; margin-left:0cm; text-align:center; text-indent:0cm; background:#F0F0F0; border:none; padding:0cm; font-size:12.0pt; font-family:Tahoma; font-variant:small-caps; color:#663300; font-weight:bold;} p { margin-right:0cm; margin-left:0cm; text-indent:15.0pt; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;} div.Section1 {page:Section1;} -->
به قلم شهید آوینی
حضرت امام امت (ره) انسانی از زمره دیگر انسان ها نبود و در میان بزرگان تاریخ نیز افرادی چون او بسیار نیستند ؛ اما تاریخ، آن سان که امروزی ها نگاشته اند ، نمی تواند قدر بزرگ مردانی چون حضرت امام (ره) را دریابد .
«تاریخ تمدن» ، آن سان که غربی ها نگاشته اند ، «تاریخ غلبه انسان ها بر طبیعت است درجهت تمتعی مسرفانه.» آنان ، به مقتضای همین روح عصیانگری که در بشر امروز دمیده شده است ، انگاشته اند که پیشینیان نیز غایتی جز این نداشته اند و لذا از حقیقت وجود انسان بر کره خاک غفلت کرده اند .
تاثیر فکر کردن به گذشته و بسنده کردن به افتخارات و یا اندوه گذشته در زندگی چگونه است؟
جواب:
انسانی که مشکل خود را در اراده ضعیف مییابد، بایسته است که در رَصَد فرصت‌ها بنشیند و از هر فرصت نیکویی، بهترین بهره را ببرد. به گذشته پرداختن و یا به آینده فکر کردن کافی نیست بلکه باید از گذشته به آینده پل زد و پل همین زمان حال است. تأمّل درگذشته تنها در صورتی پرفایده است که برای زمان حال و آینده سودمند باشد و در غیر این‌صورت بسنده کردن به افتخارات گذشته و یا اندوه گذشته را خوردن هردو بی‌فایده است و انسان را از حرکت بازمی‌دارد. امیرمؤمنان علی (علیه السلام) فرمود:
«إنّ ماضی یَومِکَ مَنتَقِلٌ، وَ باقِیهِ مُتَّهِمٌ، فَاغْتَنِم وَقْتَکَ بِالعَمَلِ»؛1 روز گذشته تو، گذشت و آینده (به آمدن) متّهم است و هنوز نیامده؛ پس فرصت حال را برای عمل کردن غنیمت شمار!
کلام نغزی است که گوید: «افراد سست اراده، همیشه برگذشته تأسّف می‌خورند، حال را فراموش کرده‌اند و درباره آینده نگران‌اند».
در شعر مشهوری که برخی بزرگان به امام علی (علیه السلام) نسبت داده‌اند می‌خوانیم:
ما فاتَ مَضی، وَ ما سَیَأتِیکَ فَاَیْنَ؟ قُمْ! فَاغْتَنِم الفُرصَةَ بَینَ العَدَمَین 2
آنچه گذشت، از دست رفت و آنچه می‌آید کجاست؟ برخیز و فرصت میان دونیستی را دریاب.
قدرشناسی فرصت‌ها به معنای برخاستن و فعّالیت است. امام صادق (علیه السلام) در سخن زیبایی فرمودند: «مَنْ انتظَرَ بِمُعاجَلةِ الفُرصةِ مُؤاجِلةِ الاْستِقصاءِ سَلَبْتَهُ الایامُ فرَصتَهُ»؛3 هرکس که فرصت را به امید فردایی بهتر از دست بدهد زمانه فرصت را از او برباید.
----------------
پی نوشت ها:
1. غررالحکم، ح 2788.
2. حُسن دل، ص 38.
3. تحف العقول، ص 381.
منبع: اراده، بازبینی و درمان ضعف آن؛ تلاش بر بازیابی و قوت آن، ص 55، آقاتهرانی
